เวลาคิดถึงบ้าน จะนึกถึงอาหารฝีมือแม่ตามมาทุกครั้ง แล้วจะปลุกวิญญาณแม่ครัวของเราลุกขึ้นมาหาวัตถุดิบลงมือทำอาหารให้รสใกล้เคียงบ้าน ใกล้เคียงฝีมือแม่ให้พอคลายความคิดถึง ฉันว่าอาหารฝีมือแม่เป็นสายใยแห่งความผูกพันแม่ลูก เหมือนชิบที่ฝังรสชาติในสมองเราจะจดจำและคุ้นเคยรสนี้ไปตลอดกาล รสไหนก็ไม่เท่ารสมือแม่ ฉันจึงขอสนับสนุนคุณแม่ทั้งหลายทำอาหารให้ลูกกินเอง
ตอนเด็กวันไหนแม่ไม่อยู่บ้านพ่อต้องทำอาหารแทนแม่ ซึ่งวันนั้นมีลุ้นว่ารสชาติจะออกมาแบบไหน กินแล้วอยากให้แม่กลับมาทำอาหารเรากินเร็วๆ แต่มีเมนูหนึ่งที่ไม่ต้องลุ้นและเป็นเมนูที่ฉันชอบบอกให้พ่อทำให้กินบ่อยๆ ทำง่ายและอร่อย เป็นเมนูถนัดของพ่อ “ข้าวส้ม” นี่เอง ครั้งแรกที่พ่อบอกว่าจะทำข้าวส้มให้กิน ฉันนึกสงสัยว่าข้าวจะออกมาเป็นสีส้มอย่างไรกัน พอทำออกมาแล้วส้มจริงๆ ทั้งสีข้าวและรสชาติ จะออกเปรี้ยวอมหวาน มันสุดยอด ชิบในสมองของฉันจดจำไว้ทันที วันนี้ฉันคิดถึงรสชาตินี้จึงลุกขึ้นมาทำข้าวส้ม
