ขอบคุณค่ะ 
คุณบุณย์ตาเขียนได้น่าชื่นใจ ดีใจที่มีเพื่อนๆคิดถึงกัน

จริงๆแล้วเราก็อยากจะเขียนลงในบล็อกเหมือนกัน อยากจะคุย อยากจะเล่าให้ฟังว่า การผลิตงาแบบอินทรีย์แบบที่เราทำ

สำหรับ ผู้ผลิตรายเล็กๆนั้นมันมีความหมายมาก เพราะต้องใช้เวลาและแรงงานมากมายจริงๆในแต่ละขั้นตอน ตั้งแต่กระบวนการปลูก เก็บเกี่ยว มัด ตาก จนกระทั่งเคาะเมล็ดออก ฝัดแยกเศษใบงา เปลือกและฝักออก จนกระทั่งการใช้แรงลมช่วยในการแยกเมล็ดงาลีบ และฝุ่นออก จนถึงการเก็บรักษาที่ต้องยอมรับบ้างกับปัญหาแมลง อาจจะมีรังมอดบ้าง เมื่อนำมาทำน้ำมันงาด้วยเครื่องบีบ เราก็ต้องนำมาล้างตากแดดหลายๆแดด เพื่อให้แห้งก่อนบีบน้ำมัน
(ในส่วนนี้นกกำลังจะเขียนเรื่องลงบล็อก เล่ารายละเอียดของการผลิตงาอินทรีย์ แบบเล็กๆ small scale แบบที่เราทำน่ะค่ะว่า มันทำไมจึงขายในราคาที่ถูกมากไม่ได้ แล้วจะเมลล์ไปให้นะคะ) ในขณะเดียวกันที่ปัจจุบันมีงาจากพม่า จากลาว ซึ่งราคาถูกกว่ามาก เข้ามา แล้วผู้ผลิตน้ำมันงาส่วนหนึ่ง ก็นำมาใช้บีบน้ำมัน ทำให้จำหน่ายได้ในราคาถูก ซึ่งบางทีเขาก็เคลมว่าของเขาเป็นอินทรีย์ (ในประเด็นนี้ก็เชื่อมโยงกับเรื่องของการเปิดเสรีนำเข้าสินค้าเกษตร) และที่เราไม่สามารถรู้ได้ก็คือ กรรมวิธีการผลิตงาที่นำเข้ามานี้มีการใช้สารเคมีหรือไม่ อย่างไร

ในวันที่สองที่ป่าคู้ล่าง  ช่วงพักหลังกินข้าวเช้า  พี่เจนเซ็ตกิจกรรมสาธิตเพื่อให้สมาชิกของกลุ่มผู้ปลูกผักกับผู้มาเยือนได้มีโอกาสเรียนรู้วิธีการทำแชมพูมะกรูดและเพาะถั่วงอกแบบง่ายๆ ไว้กินเอง  ซึ่งผู้ที่มานำการสาธิตก็เป็นเครือข่ายผู้ผลิตสินค้าอินทรีย์ในภาคตะวันตก  กลุ่มเพื่อนผู้ผลิตที่มีการพบปะ พูดคุย และแลกเปลี่ยนประสบการณ์ระหว่างกันอยู่สม่ำเสมอ

ก็อย่างที่พี่เจนบอก  ไอเดียเรื่องผู้ผลิตส่งผักตรงให้คนกินไม่ใช่แค่เป็นทางเลือกคนรักสุขภาพและหาแห่งผลิต หาของกินเท่านั้น  หากแต่เป้าหมายที่ยังอยู่ไกลแต่เราหวังไว้ร่วมกันคือการสร้างสหกรณ์เพื่อจัดระบบความสัมพันธ์ใหม่เป็นเครือข่ายที่เกื้อกูลกันระหว่างกลุ่มผู้ผลิตกับกลุ่มผู้บริโภคอันหลากหลาย

ก่อนฟ้าสาง ฉันตื่นขึ้นมาฟังเสียงน้ำค้างหยดลงหลังคาสังกะสี โดยมีเสียงสารพัดร้องนกแว่วเจื้อยแจ้วไม่ขายสาย

อากาศข้างนอกถุงนอนกำลังเย็นสดชื่น เสียงความเคลื่อนไหวของใครอีกหลายทำให้ฉันตัดสินใจเดินไปสมทบตรงเส้นทางที่ทอดตัวสู่หมู่บ้าน

ใต้ต้นมะกอกป่าหลังบ้านเป็นจุดรวมหมู่เพื่อพาพวกเราเดินสู่แปลงผักอินทรีย์ แปลงปลูกผักที่คนปลูกไม่ต้องแยกปลูกเพื่อกินและเพื่อขายอย่างในอีกหลายที่

ระหว่างที่พวกเรากลุ่มที่ 1 เดินตามหลังเสวก ซึ่งเป็น 1 ใน 9 คนที่เริ่มทำมาตั้งแต่เมื่อ 8 ปีก่อน คุณติ่งเล่าให้พวกเราฟังว่าเมื่อ 2 ปีก่อนแล้วคุณติ่งเคยมาที่นี่ ความรู้สึกดีๆ ที่คุณติ่งว่า ?พบแล้ว? กับสิ่งที่ตนเองค้นหา ที่มีมากกว่าผักปลอดสาร แต่เหมือนว่ามา ?พบญาติ? ทีเดียว

ทางแคบๆ ที่ทำให้พวกเราเดินเรียงเดี่ยวเป็นแถว ทำให้ฉันไม่ได้เห็นสีหน้าของคนพูด แต่น้ำเสียงนั้นสดชื่นไม่แพ้บรรยากาศโดยรอบ ลำแดดอ่อนๆ เริ่มแผ่ปกคลุม แล้วคุณติ่งก็เล่าขำให้ฟังเรื่องที่เพื่อนๆ ที่ทำงานวิพากษ์วิจารณ์กับความพยายามของเขาในการที่จะหิ้วปิ่นโตที่มีความหมายมากกว่าสุขภาพและความประหยัดไปที่กินกลางวันในที่ทำงาน กับคำถามทิ้งท้ายในใจฉัน เรามีชีวิตอยู่เพื่อให้คนมองหรือเราควรมองชีวิตต่อเรื่องที่เราทำอย่างไร?

จากงามวงศ์วานถึงป่าคู้ใช้เวลา 3 ชั่วโมง จากเส้นกรุงเทพฯ ? สุพรรณฯ (340) เข้าทางเลี่ยงเมืองออกไปดอนเจดีย์ และมุ่งไปสู่ อ.ด่านช้าง โดยระหว่างนั้นพี่เก๋ ตุ๊กกี้ และฉันแวะพัก 2 คราวแบบสบายๆ โดยจุดแรกเรากินข้าวแกงโบราณร้านยายตุ่ม ร้านอาหารเจ้าประจำที่อยู่เลยบางบัวทองมาหน่อย ร้านนี้เป็นที่พึ่งเรายามเดินทางผ่านเส้นทางนี้ ที่แม้ราคาจะแพงว่าร้านข้าวแกงข้างทางทั่วไป แต่คนช่างกินและเลือกสรรอย่างพี่เก๋ว่ายอมจ่ายแบบไม่เสียดายสตางค์ เพราะถึงเครื่องแกงและแกงได้ถึงรสถูกใจ ส่วนจุดแวะพักอีกทีคือร้านขายเครื่องสานเล็กๆ ระหว่างท่าเสด็จไปด่านช้างที่สารถีของเราบอกอยากเอาไซสวยๆไปใส่ดวงไฟ