ตื่นแต่เช้า นั่งรถตู้ประจำทางเพียงอึดใจก็พาตัวเองมาถึง ม.ธรรมศาสตร์รังสิต แล้ว

พี่วินมอเตอร์ไซค์ พาเราวิ่งอีกปราดหนึ่งก็ถึง คณะพยาบาล  หลังจากที่ฉันบอกพี่เขาว่า “ไปตรงงานเปิดตลาดนัดสีเขียว” แค่นั้น พี่เขาก็พามาถึงเชิงบันใดอาคารปิยชาติ  แล้วบอกพยักเพยิดให้พอให้ฉันได้ยินว่า “มาส่งถึงที่เลย น้องเดินไปตามทางนี้เดี๋ยวก็เห็น แค่นี้เอง”

ฉันเดินมาตามนิ้วชี้ของพี่วินมอเตอร์ไซค์ ระยะทางแค่นี้ที่ว่า จริงๆก็ไม่กึง 100 ก้าว

เจ็ดโมงเช้ากว่าๆ เพิ่งมีร้านผักของเกษตรกรมาเพียง 2 เจ้า

แผนงานฐานทรัพยากรอาหารของมูลนิธิชีววิถี ได้คณะศึกษาวิจัยกลุ่มหนึ่งมาช่วยศึกษารวบรวมความรู้ที่สั่งสมและแทรกซึมอยู่ในก้นครัวและแปลงไร่นาของชาวบ้าน ซึ่งคราวนี้โฟกัสประเด็นไว้ที่ถั่วพื้นบ้าน ที่มีกินกันอยู่ในครัวเรือนและไม่แน่ใจว่าในอนาคตอันไม่ใกล้ไม่ไกลถั่วพื้นบ้านเหล่านี้จะมีให้เรากินกันอยู่หรือไม่

ถั่ว หรืออาหารชนิดหนึ่งใดก็ตาม หากขาดหายไปจากสำรับที่เคยกิน  ต่อการสูญหายไปนั้นมากมาย ...

ในแวดวงเกษตรกรรมยั่งยืน ถั่วเป็นโรงงานปุ๋ยอินทรีย์ที่ยืนต้นผลิตความอุดมสมบูรณ์ให้กับดิน ให้เศษซากอินทรียวัตถุที่ช่วยปรับโครงสร้างของดินให้ดีขึ้น  ถั่วบางชนิดตรึงไนโตรเจนและคาร์บอน (ซึ่งเป็นก๊าซที่ก่อปัญหาภาวะโลกร้อนโดยตรง)  ที่ปลูกง่าย โตไว ต้นทุนต่ำ และเหมาะกับระบบการปลูกแบบหมุนเวียนเพื่อตัดตอนการแพร่ระบาดของโรคแมลง  แถมชาวบ้านยังเก็บเมล็ดพันธุ์ไว้ปลูกไว้ใช้กันเองได้

ในโมงยามแห่งความร้อนระอุ ที่ปะทุสูงขึ้นเรื่อยๆ จากสภาวะภูมิอาหารและปรากฏการณ์ทางการเมือง  คณะทำงานกินเปลี่ยนโลกเราได้หลุดเข้าไปสู่โลกความจริงอีกด้านของประเทศไทย ที่ อ.สิงหนคร จ.สงขลา เพื่อร่วมงานทำบุญเปิดตัว “ครัวใบโหนด” ที่ชาวบ้านเครือข่ายกลุ่มออมทรัพย์ตาลโตนดที่นั่นปลุกปั้นกันมากว่า 3 ปี

กว่าจะมาเป็นครัวใบโหนด

เครือข่ายกลุ่มออมทรัพย์ตาลโหนด เกิดจากสมาชิกในชุมชนรวมตัวกันทำกลุ่มออมทรัพย์เพื่อตั้งเป็นกองทุนของตัวเองเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ปัจจุบันมีสมาชิกเป็นคนในชุมชนคนบ้านเดียวกันถึง 20 ชุมชน  ใน 9 ตำบล  ของอำเภอสิงหนคร

เสียงตีฆ้องร้องป่าว ที่ทางศูนย์มานุษยวิทยาสิรินทรออกมาเชิญชวนผู้คนให้หันมาสนใจเรื่องปากท้องที่เชื่อมโยงไปถึง “จริยธรรมและการเมือง” เพื่อให้ผู้คนที่แตกต่างหลายได้เห็นแง่มุมต่างๆ จากอาหารที่เราพบพานและกินมัน โดย ดร.ปริตตา เฉลิมเผ่า กออนันตกูล  ผู้อำนวยการศูนย์มานุษฯ ได้กล่าวในวันแถลงข่าวก่อนการจัดงานว่า อาหารไม่ได้แยกออกจากโครงสร้าง ความคิด และคุณค่า  และในปัจจุบันอาหารกลายเป็นอุตสาหกรรมอาหาร มันกลายเป็นการเมืองเพราะไม่ใช่แค่จะขายแต่ทำให้เราต้องเชื่อว่ามันดี มีประโยชน์  แต่อีกทางหนึ่งก็พบมากขึ้นเรื่อยๆ ว่ามันเป็นสารพิษเคลือบน้ำตาล เพราะไม่รู้ว่าอุตสาหกรรมทำอะไรกับอาหาร และรัฐไม่มีอำนาจไปตรวจสอบได้