"แกงส้ม จากป่า นา เล เมืองพัทลุง" เป็นหนังสือลำดับที่ 2 ของโครงการกินดีมีสุข จ.พัทลุง คาดหวังว่าท่านจะตื่นตาตื่นใจไปกับรสส้มต่างๆ ที่ไม่นึกว่าจะมีมากมายอย่างนี้ เราช่างรุ่มรวยในรสชาติเกินกว่าเราเองจะเข้าใจ หากไม่ได้ผู้เล่าที่ค่อยๆ รวบรวม บันทึกความรู้จักกินของผู้คนในชุมชนต่างๆ ของจังหวัดพัทลุง ที่มีทรัพยาการอุดมสมบูรณ์และแตกต่างกันไปตามแต่ภูมินิเวศ เห็นภูมิปัญญาการหาการปรุงอาหารที่ละเอียดอ่อนแต่ก็ดูธรรมดาเนียนกลืนในวิถีชีวิต ที่หากเราในฐานะคนนอกคงน้อยนักที่จะมีโอกาสได้รับรู้หรือรู้สึกเข้าใจความละเอียดอ่อนนั้น เหมือนส้ม กับผัก กับเครื่อง กับเนื้อ กับปลา ในแต่ละแกงส้มที่ถูกปรุงให้ลงตัว จะสามารถปล่อยรสโดดเด่นเฉพาะออกมาให้กินดีกินอร่อย ชนิดที่เราคงยากจะมีโอกาสได้ชิมทุกสูตร

ทุเรียนสวนเรา เป็นพื้นที่สำหรับรวบรวมความหลังในอดีต เรื่องเล่าขานเกี่ยวข้องกับทุเรียน วัฒนธรรมทุเรียนที่แนบแน่นกับวิถีความเป็นอยู่ของคนไทย เป็นที่รวบรวมความหลากหลายทางพันธุกรรม ข้อเท็จจริงทางวิทยาศาสตร์ องค์ความรู้ ในการผลิตทุเรียนและการนำทุเรียนไปใช้ประโยชน์  ในวันที่สวนเนื่องแน่นไปด้วยผู้คน มาจับจองทุเรียนทีละลูก หรือในวันที่ชาวสวนเอาผลทุเรียนไปขายในตลาด ผู้คนรับรู้เรื่องลักษณะเฉพาะของทุเรียนแต่ละพันธุ์ ซึ่งวันนั้นทุเรียนเป็นของฝากที่มีมูลค่าดั่งทอง

วันนี้ เวลาที่ผ่านไป สวนทุเรียน ของเราเปลี่ยนแปลงไปดังใจหาย นอกจากธรรมชาติและภัยธรรมชาติที่ทำให้หลายอย่างเปลี่ยนไปแล้ว การพัฒนาสังคมทางวัตถุนิยมส่งผลให้ ผู้คนลืมเรื่องราวต่างๆ ในทุเรียนสวนเราไปสิ้น ลืมคุณค่า ลืมวัฒนธรรม ประหนึ่งว่าพวกเราได้เพิกเฉยและมองข้ามของมีค่าในทุเรียนในสวนเสมือนเราได้ลืมญาติผู้ใหญ่ที่สำคัญคนหนึ่งของเราไป

ช่างเลือกช่างกิน ลำดับที่ 2 ของคู่มือกินเพื่อวิถีสีเขียว เล่มนี้สำหรับกินนอกบ้าน เราจะแนะนำร้านที่ตั้งอกตั้งใจเลือกวัตถุดิบ ปรุงพิถีพิถัน กว่า 20 ร้าน ไม่ว่าจะเป็นมื้อใหญ่ จานเดียว ของคาว ของหวาน ของกินเล่น ไปกินที่ร้านหรือโทรสั่งมากินที่บ้านก็ยังมี

มากกว่านั้น แต่ละเรื่องเล่าจากแต่ละร้านก็เปี่ยมไปด้วยแรงบันดาลใจ สำหรับการที่เจ้าของร้านลงมือสร้างร้านอาหารดีๆ สำหรับลูกค้าทุกท่านและการแบ่งปัน ความเชื่อมโยงกับแหล่งผลิต ผู้ผลิตมากมาย

ทำเสื้อทำสวน : เจ้าของร้านผู้ไม่เคยผ่านสถาบันการอาหารใดๆ อาหารที่เธอทำออกมาจึงไร้หลักการ เป็นอาหารฟิลฉัน หรือแปลง่ายๆ ได้ว่า ‘ตามใจฉัน’ กระนั้นอย่าเพิ่งปรามาสในรสชาติและรสมือ ชิมแล้วจะพบว่า รสมือเธอดี รสนิยมเธอวิไล วิจารณญาณในการจับโน่นผสมนี่ของเธอไม่ธรรมดา และอาหารของเธอก็ใกล้เคียงกับงานศิลปะ หลักคิดในการทำอาหารของเธอคือใส่ลงไปแล้วให้มันเข้ากัน ลงตัว พอดี และอร่อย หรือจะพูดว่ามั่วก็ไม่ผิดนัก แต่เธอรู้ว่ามั่วอย่างนี้มันเข้ากัน

คนใต้มักกล่าวถึงของกินที่พึงใจว่า "กินดี กินหรอย" ซึ่งเป็นคำอธิบายว่านอกจากมีรสถูกลิ้นถูกใจกินแล้วหรอยหรืออร่อยนั้น ของที่ว่ายังมีความน่ากินด้วยเหตุอื่นๆ ถึงจะเรียกได้ว่ากินดี เช่น การรู้จักวัตถุดิบที่มีอยู่มากมายหลายอย่าง เอามาจับคู่ เกิดรส กลิ่นเฉพาะตัว เช่น ถ้าจะกินจั้งต้องกินกับน้ำผึ้งจาก การเลือกข้าวจ้าวซึ่งก็มีมากมายหลายพันธุ์แต่ถ้าจะทำขนมม้าต้องเลือกข้าวที่ไม่แข็งไม่อ่อนอย่างข้าวเล็บนก เป็นต้น นอกจากนั้นกินดีก็ยังขึ้นอยู่กับว่ากินตอนไหน ปักษ์ใต้หน้าฝนยาวนาน เย็นและชื้น ช่วงเวลาแบบนั้นนิยมขนมทอดน้ำมันหรือจีร้อนๆ กินแล้วให้ความอบอุ่น อย่างมันเทศเจ ขนมปาดา บ้านใกล้กันก็มาล้อมวงช่วยกันทำ ชวนกันกิน ไม่ใช่แต่อุ่นได้อังไฟใกล้เตากินร้อนๆ แต่ยังอบอุ่นใจไปด้วย หรืออย่างขนมจากใหม่ๆ ร้อนๆ ต่อให้อร่อยขนาดไหนก็อาจจะมีคนเปรยออกมาว่าถ้าได้กินตอนดูหนังตะลุงยามดึกอากาศเย็นหนาวจะกินดีกว่านี้แน่่ๆ