อาหารทุกชนิด (และทุกสิ่งรอบตัวเรา) ล้วนประกอบขึ้นมาจากสารเคมี ไม่ว่าจะมันจะเกิดโดยธรรมชาติ (ชีวเคมี,เคมีอินเทรีย์) หรือเกิดในห้องแล็บ
ยกตัวอย่างกลิ่นเฉพาะของกานพลู ที่มาจากสารเคมีชื่อ ยูจีนอล (Eugenol) และ อบเชยหรือซินนามอน เปลือกไม้ ซึ่งให้กลิ่นและรสเฉพาะตัว ก็มาจากสารเคมีชื่อ ซินนามาลดีไฮด์ (cinnamaldehyde)
และสารเคมีจากธรรมชาติดังกล่าวเป็นที่มาของกลิ่นรสเฉพาะตัว (Flavor) ซึ่งนำมาเป็นส่วนประกอบสำคัญในอาหาร ขนม ยา และผลิตภัณฑ์อุปโภคบริโภคต่างๆ
จนภายหลัง มนุษย์จึงคิดค้นกลิ่นรสสังเคราะห์ขึ้นเพื่อเลียนแบบ โดยมีจุดประสงค์หลักในการลดต้นทุนการผลิต และบางครั้งก็ใช้เพื่อทดแทนสารเคมีทางธรรมชาติต่างๆ ที่เป็นอันตรายต่อสุขภาพ
ดังนั้นความแตกต่างระหว่างกลิ่นรสธรรมชาติและกลิ่นรสสังเคราะห์ คือ อย่างแรกถูกสร้างจากทุกสิ่งที่สามารถกินได้ เช่น สัตว์,พืช ส่วนอย่างหลัง มาจากวัตถุดิบต้นทางที่ไม่สามารถกินได้ (เช่น น้ำมันปิโตรเลียม) แต่อยู่ในกระบวนการสร้างสารสังเคราะห์เพื่อแต่งกลิ่นรส
แล้วทำไมคนส่วนใหญ่ถึงชอบใช้การแต่งกลิ่นรสสังเคราะห์?
อาหารทอดทั้งหลาย ใช้น้ำมันทอดซ้ำ นอกจากจะได้ไขมันและคอเลสเตอรอลจำนวนมหาศาลแล้ว ยังก่อให้เกิดมะเร็งได้อีกด้วย
หลังจากกระแสต่อต้านการทำตลาดอาหารขยะในเด็กและเยาวชนจากภาคประชาชนค่อนข้างรุนแรง บริษัทอาหารก็เริ่มทำตลาดใหม่ ด้วยการเริ่มประชาสัมพันธ์อาหารที่ ‘ดูสุขภาพดี’ ซึ่งอาจเพิ่มปริมาณผักผลไม้ในผลิตภัณฑ์สำหรับเด็ก อาทิ ซุป Campbell เจ้าหญิงดิสนีย์ ‘Healthy Kids’ หรือ ซีเรียล Kellogg สกู้ปี้-ดู ชนิดน้ำตาลน้อยลง